Στο ίδιο έργο θεατές… Με έναν ακόμη Στυλιανό να ξαναγεννιέται;

Σβήνω, ξαναγραφώ, ξανασβήνω… είναι από εκείνες τις στιγμές που τα συναισθήματα δεν μπορείς να τα περιγράψεις σε πέντε γραμμές.

Ένα μικρό αγοράκι βίωνε τον απόλυτο εφιάλτη και εμείς σαν κοινωνία χαμογελάμε για να βγούμε «τέλειοι» στα story μας, στο Instagram και στο Facebook. Ποστάρουμε φωτογραφίες δείχνοντας μας το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε… αλλά την ίδια ώρα κλείνουμε τα μάτια μας στο τι συμβαίνει δίπλα μας, στο διπλανό σπίτι, στο κλάμα ενός παιδιού.

Και οι υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας; Ξανά απούσες;

Η ιστορία του 19μηνου βρέφους με τα γαλάζια μάτια τσακίζει κόκκαλα και ειδικά όταν ακούς από τον ανακριτή της υπόθεσης να περιγράφει τα σημάδια κακοποίησης και παραμέλησης του…

Οι μώλωπες, τα εντυπώματα, οι εκχυμώσεις, οι γραντζουνίες… όλα αυτά ηχούν στα αυτιά μου από το πρωί της Τετάρτης και διερωτώμαι πώς μπορείς να σηκώσεις χέρι σε ένα μωρό που οι πρώτες του λέξεις είναι ΜΑΜΑ και ΠΑΠΑ… Πώς μπορείς, πώς το επιτρέπει κάποιος ένα αγγελούδι να βιώνει όλα αυτά. Πονάει η ψυχή μου…

Κάποιοι έπρεπε να δράσουν, κάποιοι έπρεπε να ελέγξουν και κάποιοι έπρεπε να φροντίσουν να αναλάβουν το βρέφος πριν να γίνουν όλα αυτά.

Ναι, σε αυτόν τον λειτουργό απευθύνομαι, σε αυτόν που έχει τον φάκελο αυτή της προβληματικής κατάστασης… Θα μπορούσε να ζητήσει βοήθεια, θα μπορούσε να κινηθεί άμεσα, θα μπορούσε, θα, θα… ΕΠΡΕΠΕ να είχε να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει αυτήν την ψυχούλα.

Οι αρμόδιοι όφειλαν και οφείλουν να δράσουν! Για να μην γίνει και αυτή η ψυχούλα ένας δεύτερος Στυλιανός.

Σε μια κοινωνία που ξεχνά εύκολα κάποιοι φέρουν ευθύνη… Κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν και ας είναι να χάσουν και την δουλειά τους!

Φτάνει πια η ΑΝΟΧΗ, φτάνει να ακούμε τις βαρύγδουπές δηλώσεις να «μπει το μαχαίρι στο κόκαλο». ΦΤΑΝΕΙ… χορτάσαμε από λόγια.

της Ιωάννας Μάντζιηπα

Cyprus Times

09/07/2020