Θέμα καταγωγής οι γυναικοκτονίες; Στην αποτροπή τους, ναι

Ας αρχίσουμε από τα… δικά μας. Δεν υπάρχουν «εγκλήματα πάθους». Και ακόμη χειρότερα «εγκλήματα τιμής».

Όποιος, εν έτει 2020, ακόμα δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί το γιατί, απλά δεν πρέπει να δημοσιογραφεί.

Μην με παρεξηγήσετε. Δεν παραδίδω μαθήματα δημοσιογραφίας και δεν έχω καμία κατάρτιση για να το κάνω. Δεν θα το ήθελα και ούτε διδασκαλικό είναι το πνεύμα του κειμένου. Απλώς, το θέμα είναι σοβαρό και κάπου οφείλουμε πια να τραβούμε, έντονη και ευδιάκριτη τη γραμμή.

Εάν κάποιος/κάποια κάνει αυτή τη δουλειά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον ενδεχόμενο επηρεασμό της κοινής γνώμης και δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν δικαιούμαστε να περνούμε ελαφρυντικά για τις γυναικοκτονίες παρουσιάζοντάς τις ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, δολοφονίες δηλαδή και τίποτα άλλο, έχει πρόβλημα.

Και δεν είναι προσωπικό το πρόβλημά του/της όπως δεν είναι και μια δουλειά σαν τις άλλες αυτή που κάνουμε, στη λογική της διαμόρφωσης αντιλήψεων. Εδώ δυστυχώς και της συντήρησής τους.

Δανείζομαι τα πιο κάτω από τον τοίχο του επίκουρου καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (και στόχου των ναζί του «ΕΛΑΜ» ή πιο σωστά του εδώ γραφείου της ναζιστικής συμμορίας της Αθήνας, στη Βουλή τις προάλλες) Παναγιώτη Σταυρινίδη.

Είναι επίσημα στοιχεία του UNODC, του Γραφείου του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα. Οκτώ στα δέκα θύματα συζυγικών/ συντροφικών δολοφονιών, είναι γυναίκες ενώ, 140 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα στον κόσμο από τον σύντροφο ή το σύζυγό τους. Προσέξτε, 140 κάθε μέρα. Και όπως σημειώνει ο καθηγητής, μιλάμε για μία γυναίκα κάθε δέκα λεπτά. Είναι απίστευτο και τρομακτικό.

Όπως επίσης και το άλλο στοιχείο του UNODC. Ότι, συνολικά -και σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη θα προσέθετα- ο κίνδυνος να δολοφονηθεί μια γυναίκα από έναν άγνωστο είναι μόλις 40%. Το υπόλοιπο 60% αφορά μέλη της οικογένειάς της. Με βάση τα ίδια στοιχεία.

Αν λοιπόν, δεν είμαστε άξιοι να διαχειριζόμαστε αυτά τα στοιχεία στη λογική της βασικής επεξεργασίας και εάν, άρα, δεν κατανοούμε ότι έχουμε μια βασική και ουσιώδη διαφορά από τον οποιονδήποτε ανοίγει ένα FB account για να εκτονώνεται, τότε υπάρχει πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα. Όπως και εάν δεν καταλαβαίνουμε ότι το συγκεκριμένο, δεν σηκώνει αστεία ούτε χαριτωμένα.

Τώρα, όσον αφορά τη νέα γυναικοκτονία. δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής ότι… δεν θα έβλεπα τα ρατσιστικά σχόλια για την καταγωγή του δράστη και του θύματος τα οποία πέρα από χαμηλή αντίληψη -πράγμα διόλου σπάνιο στη χώρα μας δυστυχώς- προδίδουν και άγνοια της πραγματικότητας.

Ας τα προσπεράσουμε μαζί. Έχω επιλέξει να μην απευθύνομαι σε ανθρώπους αυτού του επιπέδου με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αναγνωσιμότητα την οποία επίσης έχω ξεπεράσει ευτυχώς. Εάν κάποτε με αφορούσε κάπως το να απευθύνομαι και σε αυτούς, σήμερα ομολογώ ότι δεν με αφορά καθόλου. Το θεωρώ μάταιο. Έχουν πολλούς να ασχολούνται μαζί τους.

Εγώ ούτε τον χρόνο έχω, ούτε τη διάθεση.

Εάν υπάρχει κάτι που μπορεί να σημειώσει κανείς σ’ αυτή την ιστορία με μια… εθνική ή φυλετική ή και ταξική απόχρωση; Υπάρχει ναι. Πέρα από την ολοφάνερη αποτυχία του συστήματος για άλλη μια φορά. Υπάρχει. Δυστυχώς.

Και είναι η υποψία, η σοβαρή υποψία, ότι εάν η γυναίκα ήταν μια Κύπρια από μια εύπορη οικογένεια ειδικά ή μια οικογένεια με διασυνδέσεις, το δικαστήριο κατά πρώτο λόγο και η Αστυνομία κατά δεύτερο, θα είχαν δείξει μια κάποια προσοχή και επιμέλεια.

Ακόμα και λίγο, όχι πολύ. Ακόμα και ελάχιστο. Το οποίο ελάχιστο όμως είναι τραγικά και ντροπιαστικά πάρα πολύ, στο επίπεδο της σύγκρισης με την υπόθεση αυτή. Και είναι εκείνο που θα έσωζε τη ζωή ειδικά αυτής της γυναίκας. Εδώ είναι το συλλογικό έγκλημα.

Στις 11 Ιανουαρίου, ο δράστης είχε επιτεθεί στη γυναίκα, τη σύζυγό του αν και δεν έχει τόση σημασία, κακοποιώντας την άσχημα. Την έκλεψε και της υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά θα τη σκότωνε.

Βρήκε το θάρρος, τον κατήγγειλε, τον συνέλαβαν αλλά, σου λέει, γιατί να τον έχουν μέσα και να τον ταΐζουν, αποφάσισαν με δύο χιλιάδες εγγύηση να τον αφήσουν ελεύθερο με απαγορευτικό διάταγμα. Δεν ήταν λέει απειλή για τη δημόσια ασφάλεια. Ωσάν να ήταν ποτέ αυτό το θέμα.

Με δύο χιλιάδες ευρώ λοιπόν και με το θύμα να κρίνεται ανάξιο για φρούρηση έστω, ο άντρας αφέθηκε ελεύθερος και σε μερικές μέρες, αφού κατέστρωσε προφανώς το σχέδιό του, πήγε και την έσφαξε μπροστά στα τρία της παιδιά.

Τολμώ, λοιπόν, να πω πως εάν ήταν «δική μας», ειδικά των κατηγοριών που προανέφερα, ίσως να την είχε γλυτώσει.

Από εκεί και πέρα, αστείο αλλά ας το βάλουμε για να υπάρχει, το κράτος όσο χάλια και εάν είναι και το δικό μας είναι, έχει ευθύνη προστασίας όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στην επικράτειά του.

Και ειδικά ένα κράτος που μόλις προ μηνών έβγαζε γυναίκες και τα παιδιά τους από λίμνες και μεταλλεία, ένα κράτος με διόλου κολακευτικές επιδόσεις στην προστασία των γυναικών, θα περίμενε κανείς ότι θα πήγαινε προς το καλύτερο, όχι προς το χειρότερο.

Αν υπάρχει πάτος; Δεν το ξέρω. Αλλά φοβάμαι πως εάν υπάρχει είναι πολύ μακριά ακόμα. Δυστυχώς.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,

Πολίτης Online

22/01/2020