Τι θα κάνατε εάν (α) ήταν η κόρη σας και (β) ήταν ο γιος σας;

Πριν από κάτι μήνες μια συνάδελφος, την οποία θαυμάζω και αγαπώ πολύ, στάθηκε μπροστά από την πόρτα του γραφείου μου.

«Σου έστειλα ένα e-mail», μου είπε κάπως διστακτικά. «Έν’ για την μιτσιά…», πρόσθεσε.

Το άνοιξα, το διάβασα στα γρήγορα και της είπα να βάλει το όνομά μου, χωρίς δισταγμό. Ήταν η έκκληση για την 19χρονη Βρετανίδα η οποία καταδικάστηκε χθες για την πολύκροτη εκείνη υπόθεση της καταγγελίας της ότι βιάστηκε ομαδικά.

Είχα πολλές επιφυλάξεις αλλά όχι για όσα έλεγε η δήλωση. Ζητούσε να σταματήσει η διαπόμπευσή της και να εξεταστεί το ενδεχόμενο να αρθεί η ποινική δίωξη εναντίον της, αφού τα όσα υπέστη ήταν πολύ περισσότερα από καταδίκη. Και τα ΜΜΕ, προσθέτω, έφεραν βαρύτατη ευθύνη.

Δυστυχώς ο νυν γενικός εισαγγελέας δεν αποδέχθηκε την εισήγηση για αναστολή ποινικής δίωξης της 19χρονης για λόγους δημοσίου συμφέροντος, την οποία είχαν υποβάλει οι προκάτοχοί του Αλέκος Μαρκίδης και Πέτρος Κληρίδης και ο κορυφαίος νομικός επίσης δρ Κύπρος Χρυσοστομίδης.

Δυστυχώς επίσης, η υπεράσπισή της, η νέα υπεράσπισή της φαίνεται ότι επέλεξε αντί να την προστατεύσει να τη χρησιμοποιήσει για να δώσει μια μάχη η οποία οδήγησε σε αυτό το αποτέλεσμα. Έντονη είναι αυτή η άποψη και η απορία γιατί δεν ηγέρθη καν ένσταση στην κατάθεση του -παράνομα ληφθέντος- οπτικού υλικού στο Δικαστήριο.

Όμορφα τα «ο βιαστής είσαι εσύ». Αλλά όχι με τις ζωές των άλλων.

Χθες, όταν διάβασα, τόσο για την καταδίκη όσο και τα σχόλια που γράφτηκαν στο facebook και αλλού, από συναδέλφους αλλά και κόσμο που εκτιμώ, σκέφτηκα για άλλη μια φορά πόσο πρόβλημα έχουμε ως κοινωνία, όχι μόνο στον χειρισμό αυτών των υποθέσεων αλλά και στην ψύχραιμη αντιμετώπισή τους. Από όλες τις απόψεις.

Το ζήτημα των καταγγελιών, των ψευδών καταγγελιών για βιασμούς με σκοπό την απόσπαση χρημάτων από ασφάλειες είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για τουριστικούς προορισμούς και η Κύπρος δεν είναι εξαίρεση. Κάθε άλλο. Έχουμε υποστεί πολλά λόγω αυτού του φαινομένου.

Το πρόβλημα είναι πως, όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η εξακρίβωση της αλήθειας δεν είναι εύκολη, ειδικά σε μια εποχή στην οποία η χρήση ουσιών είναι ο κανόνας δυστυχώς και που πολλές κοινωνίες πάσχουν σε επίπεδο αντίληψης για τέτοια θέματα. Όπως και εμείς.

Το βίντεο το οποίο τραβήχτηκε, είναι ακόμα στο ίντερνετ. Το βρήκα, μετά από μεγάλη αναζήτηση διότι κατέβηκε από παντού σχεδόν, κυρίως λόγω της εξαιρετικά αυστηρής νομοθεσίας στο Ισραήλ για την ανάρτηση των «βίντεο σεξουαλικής εκδίκησης». Η χώρα ήταν η πρώτη που θέσπισε τέτοια νομοθεσία.

Αυτό που δείχνει δεν είναι βιασμός, όχι.

Τι είναι όμως βιασμός; Εδώ πρέπει να σταθούμε. Εάν μια κοπέλα συναινεί στο να κάνει σεξ με 3 ή 4 άτομα, κάτι που σε κοινωνίες όπως η δική μας την κάνει κάτι κακό δυστυχώς, αυτό σημαίνει ότι συναινεί να κάνει με άλλους οκτώ;

Όχι βέβαια.

Βιασμός είναι ακόμα και όταν μια κοπέλα, μια γυναίκα σε κάποια στιγμή της επαφής, ακόμα και με τον σύντροφό της αποφασίσει ότι δεν θέλει να συνεχίσει ή να κάνει κάτι και εκείνος θεωρήσει πως, αφού άρχισε πρέπει να το τελειώσει το πράγμα.

Γιατί; Διότι μη αποδεχόμενος το δικαίωμα της γυναίκας να διακόψει αυτό που συμβαίνει, έστω και εάν άρχισε με συναίνεση, χρησιμοποιεί βία και επιβάλλει τη θέλησή του. Αυτό είναι ο βιασμός.

Κοινωνικά και ηθικά. Διότι νομικά δυστυχώς ο Ποινικός Κώδικας είναι σε άλλες δεκαετίες και αιώνες.

Από την άλλη, διαβάζοντας σχόλια περί «πολιτικού χειρισμού» στην υπόθεση λόγω της υπηκοότητας των νεαρών, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα για την ελαφρότητα με την οποία κοινωνία και ΜΜΕ αντιμετωπίσαμε την υπόθεση αυτή.

Οι δώδεκα (επτά κατέληξαν στο δικαστήριο) δεν απελευθερώθηκαν διότι ήταν Ισραηλινοί! Και αυτή η πρώτου επιπέδου ανάγνωση με την πιασάρικη… προσθήκη του δαιμόνιου Ισραήλ που είναι παντού και ελέγχει τα πάντα, μια προσέγγιση η οποία παραπέμπει σε ψεκασμένες αντισημιτικές εμμονές για γέλια και για κλάματα, δεν μας βοηθά. Και δεν τιμά κανέναν.

Όλα δείχνουν πως ό,τι κι αν παίχτηκε εκείνο το βράδυ, κάποιοι από τους νεαρούς έβγαλαν βίντεο με εκείνην, όταν το αντιλήφθηκε, να πανικοβάλλεται -και δικαίως, διότι ένα είναι το ένα και άλλο το άλλο…- όταν δε το πράγμα ξέφυγε, με ευθύνη των νεαρών όχι της κοπέλας, να προβαίνει η τελευταία σε καταγγελία στην Αστυνομία.

Δεν ήταν καν η κλασική περίπτωση ψευδούς καταγγελίας. Ήταν μια υπόθεση στην οποία η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και έχει να κάνει με την έννοια της συναίνεσης και το πώς εδώ, στη Μέση Ανατολή, η αδυναμία μας να προχωρήσουμε μας κρατά δέσμιους αντιλήψεων που δεν είναι και οι καλύτερες.

Το Ισραήλ είναι μια κοινωνία στην οποία η χειραφέτηση των γυναικών έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα.

Μολαταύτα, εκεί όπως και εδώ, παραμένει ακόμη έντονο το στοιχείο της αντιμετώπισης της συνουσίας ως αντρικού κατορθώματος, πόσω μάλλον για πολλούς άντρες οι οποίοι καταφέρνουν να πηδήξουν ομαδικά ένα «πουτ…κι», με την ίδια κοινωνική ανάγνωση.

Τι θα διάφερε αλλού, σε ένα σεξ πάρτι ας πούμε στη βόρεια Ευρώπη ακόμα και στο πολύ απελευθερωμένο Τελ Αβίβ, όπου διοργανώνονται αμέτρητα τέτοια; Οι συμμετέχοντες θα είχαν πλήρη συναίσθηση των ευμετάβλητων ορίων της συναίνεσης και του στοιχειώδους σεβασμού απέναντι σε μια γυναίκα η οποία δικαιούται εξίσου με τον άντρα να έχει όσους ερωτικούς συντρόφους και όποια βίτσια αυτή επιλέγει. Ακόμα και ταυτόχρονα.

Αλλά μόνο ότι ΕΚΕΙΝΗ επιλέγει.

Όταν παιδιά μεγαλώνουν στο πρότυπο -και συγχωρέστε με- του γαμιά και του βαρβάτου άντρα ο οποίος «καταφέρνει» να πηδά ως ολοκλήρωση στη ζωή και όταν αυτά τα παιδιά είναι πολλά και το πρότυπο διαδεδομένο, η κατάληξη αυτή είναι συχνά αναπόφευκτη.

Και τότε, παρόμοιων αντιλήψεων κοινωνίες καλούνται να λύσουν το τι προκύπτει – ενίοτε με ζωές όπως της κοπέλας, διαλυμένες πια, από κάθε άποψη. Οι μισοί υιοθετούν τη μία πλευρά και καταλήγουν ότι φταίει η… άτιμη γυναίκα που έκανε ό,τι έκανε και είπε και «ψέματα». Οι άλλοι μισοί, θα ήταν ευτυχείς εάν οι δώδεκα νεαροί κατέληγαν με δεκαετείς ποινές για βιασμό στις Κεντρικές. Γιατί όμως;

Εγώ θα το θέσω αλλιώς: Τι θα κάνατε εάν δράστες και θύμα ήταν Κύπριοι στην περίπτωση που (α) το θύμα ήταν η κόρη σας και (β) ο δράστης ήταν ο γιος σας. Τι θα λέγατε;

Σκεφτείτε τα, χωριστά και θα δείτε πόσο αντικρουόμενες θα είναι οι απαντήσεις που θα δώσετε στον εαυτό σας.

Το ζήτημα για εμένα είναι απλό: Όταν κανείς μαθαίνει τα παιδιά του να μην βιώνουν ενοχικά το σεξ και όταν εξηγεί ειδικά στα αγόρια, πως τα παιγνίδια της κυριαρχίας ή της υποταγής ή το οτιδήποτε άλλο είναι παιγνίδια και μόνο και σαν όλα τα άλλα και απαιτούν συναίνεση, ότι δηλαδή δεν είναι μαγκιά και πως -guess what- το σεξ όλοι μπορούν να το κάνουν, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά.

Όσο για το υπόλοιπο fuck up βρείτε έναν τρόπο να κλείσει αυτή η ιστορία και να πάει η κοπέλα σπίτι της. Αρκετά υπέφερε. Και δεν έπρεπε. Όπως ούτε και οι άλλοι συνομήλικοι της θα έπρεπε να δουν τις δικές τους ζωές να διαλύονται για να έχει κάποιο πιο απλό αποτέλεσμα ο… ποδοσφαιρικού τύπου αγώνας μιας τραγικά και ακατανόητα διαιρεμένης κοινής γνώμης.

Ελπίζω, εάν καταδικαστεί στην όποια ποινή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να της χορηγήσει άμεσα χάρη.

Ως πολίτης του απευθύνω δημόσια έκκληση να το κάνει.

Ως λειτουργός του Τύπου η στάση του οποίου επιβάλλεται να εξεταστεί έστω και τώρα για τον διασυρμό της κοπέλας (όπως και των υπόπτων τότε) κατά παράβαση της νομοθεσίας και για τους δικαστικούς χώρους, ελπίζω ότι το κομμάτι που μας αφορά δεν θα μείνει εδώ. Για το καλό το δικό μας και κυρίως το δικό σας.

Και καλή χρονιά!

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,

Πολίτης Online

31/12/2019