|
#BeTheirVoiceCY3: Μου ζητάνε αποδείξεις – πού να τις βρω; Στις 16 Μαρτίου 2012, η 30χρονη τότε Χριστίνα Καλαϊτσίδου δολοφονείτο από τον εν διαστάσει σύζυγό της και τα τρία παιδιά της ορφάνευαν. Η πολιτεία όμως (εν προκειμένω μέσω Αστυνομίας και Πυροσβεστικής) ξεμπέρδεψε με το να αποδώσει τη δολοφονία της σε ατύχημα (ασφυξία από μονοξείδιο του άνθρακα, ήταν η διάγνωση της ιατροδικαστού Ελένης Αντωνίου). Πλην όμως, όπως καταγράφηκε και στο χθεσινό πρώτο μέρος της παρούσας έρευνας, οι γονείς της, που ζούσαν στη Θεσσαλονίκη, είχαν βάσιμες υποψίες να πιστεύουν ότι το παιδί τους δολοφονήθηκε. Όχι μόνο από τα έκδηλα σημάδια βίας στο πρόσωπό της μετά θάνατον, αλλά επειδή γνώριζαν -όπως πολύ καλά γνώριζε και η Αστυνομία καθώς δεχόταν συχνά καταγγελίες- ότι η Χριστίνα ήταν θύμα βίας, λεκτικής, ψυχολογικής αλλά και σωματικής, από τον εν διαστάσει σύζυγό της. Στοιχεία και τεκμήρια που καταδεικνύουν ότι οι αστυνομικοί πρώτης γραμμής είτε δεν θέλουν είτε δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που κατέληξαν τα τελευταία 19 χρόνια σε 37 δολοφονίες γυναικών. Ευθύνες που βαραίνουν και όσους τους εποπτεύουν.
Το πόρισμα της επιτρόπου Διοικήσεως για τον Στυλιανό είναι αρκούντως ικανοποιητικό για να επιβεβαιώσει τα πιο πάνω.
«Δεν έβλεπαν;»
Πότε για να κλέψει, πότε για να φάει, πότε για να την περιμένει. Η κόρη μου δεν μπορούσε να καταλάβει από πού έμπαινε αυτός μέσα, αφού άλλαξε και κλειδαριά. Και αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό. Και τελικά αντίκρισε η κόρη μου μια κρυσταλλιέρα. Αυτή ήταν εκεί στη γωνία. Αυτός ερχόταν δήθεν μερικές φορές να βλέπει τα παιδιά και όταν έβρισκε ευκαιρία τραβούσε από εδώ την κρυσταλλιέρα και παραβίαζε την μπαλκονόπορτα. ’Βρε κορίτσια, από πού μπαίνει αυτός μέσα; ρωτούσε τις φίλες της. Μετά κατάλαβε ότι αυτός ανέβαινε από εκεί πάνω και έμπαινε μέσα».
Το 4ο αγέννητο παιδί
Υπήρχαν έντονες προστριβές και συχνοί τσακωμοί μεταξύ τους, γι’ αυτό και οδηγήθηκαν σε διάσταση το 2011. Η άτυχη Χριστίνα είχε καταγγείλει αρκετές φορές τον σύζυγό της στην τοπική Αστυνομία για βίαιη συμπεριφορά εις βάρος της (επιθέσεις, πρόκληση σωματικής βλάβης). Είχε αναφέρει, μάλιστα, ότι τη χτυπούσε μπροστά στα παιδιά τους. Σε φίλες και σε συγγενικά της πρόσωπα εκμυστηρεύτηκε πολλές φορές ότι φοβόταν τη συμπεριφορά του κατηγορουμένου και σε κάποιες περιπτώσεις ζητούσε από τις φίλες της να διανυχτερεύσουν μαζί της.
Διαχρονική κατάληξη
Γνωρίζουμε όμως το τραγικό αποτέλεσμα ποιο είναι από την απουσία τους!» κατέληγε στο πόρισμά της για τον Στυλιανό η επ. Διοικήσεως. Και η κατάληξη έχει και εδώ εφαρμογή και αφορά κατά κύριο λόγο την Αστυνομία.
«Έρχονταν, μιλούσαν με αυτόν και έφευγαν!» – Η μαρτυρία του γείτονα της Χριστίνας που συχνά τηλεφωνούσε στον αστυνομικό σταθμό της περιοχής Στη συζήτησή μας στο διαμέρισμα της Χριστίνας μπαίνει και ο γείτονας. «Όταν ήρθε η Χριστίνα με αυτόν τον δολοφόνο να μείνουν εδώ της δημιουργούσε πολλά προβλήματα. Τσακώνονταν, την έβριζε, τη χτυπούσε μεσάνυκτα.
Εγώ τηλεφωνούσα ανώνυμα φυσικά στην Αστυνομία και τους έλεγα ότι εδώ υπάρχει πρόβλημα. Ήρθαν μια-δυο φορές. Τους έλεγε αυτός: ’Συζητάμε με τη γυναίκα μου, δεν σας αφορά’, και έφευγαν. Ήμουν μάρτυρας, άκουγα που τη χτυπούσε και άκουγα τα μωρά που έκλαιγαν. Ήμουν μάρτυρας που ήταν στην πολυκατοικία δίπλα και απειλούσε να αυτοκτονήσει και η Πυροσβεστική και η Αστυνομία του έπαιρναν φαγητό και μπίρες πάνω, απαράδεκτα πράγματα» λέει ο κύριος Γιάννης. «Τον παίρνουν στον σταθμό τον κύριο. Τους λέει ’θέλω να πιω τσιγάρο’ και τον παίρνουν έξω και τους φεύγει. Μιλάμε για απίστευτα πράγματα. Ούτε τον έψαξαν. Η Χριστίνα ήταν σαν αδελφή μου. Ζούσε τρομοκρατημένη διότι ήταν σε διάσταση τον τελευταίο χρόνο. Αυτός ερχόταν, έβαζε σκάλες όταν αλλάξαμε κλειδαριές». Μας μιλά και για το ταξίδι που δεν έμελλε να κάνει ποτέ. «Ήταν χαρούμενη που θα πήγαινε στην Ελλάδα και όταν της πρότεινα να τηλεφωνήσουμε στους δικούς της μετά το τελευταίο συμβάν, μου είπε όχι για να μην τους ανησυχήσουμε». Ο κ. Γιάννης ανακαλεί στη μνήμη του και μια μέρα «που την πήγαινα στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις και ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο ήταν τρομοκρατημένη, κοίταζε δεξιά-αριστερά. Τόσο φοβόταν. Αυτός δεν της υπέγραφε τα χαρτιά να πάνε με τα παιδιά Ελλάδα. Μετά από λίγες ημέρες μαθαίνω ότι η κοπέλα αυτοκτόνησε».
Ο κ. Γιάννης συνεχίζει: «Δεν με άφηνε η Αστυνομία να μπω στο διαμέρισμα. Έσπρωξα και μπήκα. Μόλις την είδα έπαθα σοκ. Αμέσως κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτοκτονία, όπως άφηναν να εννοηθεί. Όταν ήρθαν οι άνθρωποι από την Ελλάδα εγώ τους είπα ότι δεν αυτοκτόνησε. Διότι αγαπούσε πολύ τα παιδιά της κι αυτός ήταν που της δημιουργούσε συνέχεια προβλήματα. Και να βγάζει τέτοιο πόρισμα η Ελένη Αντωνίου; Πώς έβγαλαν αυτή και η Πυροσβεστική τέτοιο πόρισμα; Εγώ ο ίδιος τον κατήγγειλα στην Αστυνομία όταν έριξε το παιδί. Εκείνη δεν υπέγραφε γιατί φοβόταν. Εγώ τον κατήγγειλα. Η Αστυνομία όφειλε να κάμει τη δουλειά της. Ήταν γνωστός στην Αστυνομία αυτός, παντού χρωστούσε. Η Αστυνομία δυστυχώς δεν προστάτεψε ούτε τα παιδιά ούτε την οικογένεια καθόλου».
Τους έφυγε, έτσι απλά! «Τέλος Φεβρουαρίου πήρε η Χριστίνα τη μαμά της διότι δεν άντεχε άλλο. Δεν της είπε ότι τη χτυπούσε. Της είπε ότι αυτός ανέβηκε στην ταράτσα πολυκατοικίας και αυτή ντράπηκε από τον κόσμο. Αυτός μόλις είδε την Αστυνομία απειλούσε να αυτοκτονήσει. Το απόγευμα, αφού τον είχαν πάρει στον σταθμό, αυτός έφυγε. Προς το βράδυ που έβαλε τα παιδιά να κοιμηθούν είπε στη μαμά της ότι άκουγε κάποιον να πετά αντικείμενα στο παράθυρο, πέτρες, λεμόνια. Είδε πως ήταν αυτός και φοβήθηκε και πήρε τηλέφωνο στην Αστυνομία και τους είπε ’Καλά γιατί τον αφήσατε ελεύθερο;’. Και αυτοί της απάντησαν ’Χριστίνα αυτός πήγε να καπνίσει και εξαφανίστηκε’. ’Μα καλά’, τους λέει, ’τι θέλετε, να με σκοτώσει’;». Μετά από μια εβδομάδα βρήκαν τη Χριστίνα νεκρή. «Αυτοί δεν κατάλαβαν ποιος οδήγησε το παιδί μου στον θάνατο; Και με όλα αυτά και τις φωτογραφίες και τα γεγονότα μπορούσε να αποκλειστεί η εγκληματική ενέργεια; Αν δεν κάναμε όλα αυτά που κάναμε με τη γυναίκα μου, τα παιδιά θα μεγάλωναν ακόμα με τον δολοφόνο της μαμάς τους», λέει δακρύζοντας ο κ. Καλαϊτσίδης.
Του ζητάνε αποδείξεις που όμως δεν έχει – παρότι ο ίδιος αποκάλυψε με κόστος την αλήθεια Το στυγερό έγκλημα που δεν θα μπορούσε να αναστατώσει την κυπριακή κοινωνία το 2012 αφού αποδόθηκε σε ατύχημα είχε μεν έναν δράστη αλλά είχε και πολλούς συνένοχους. Είχε μεν ένα θύμα αλλά άφησε και τρία ορφανά να μεγαλώνουν υπό την κηδεμονία της γιαγιάς αλλά και του παππού που πηγαινοέρχεται στη Θεσσαλονίκη, όπου η μόνιμη διαμονή τους και μια δεύτερη, άρρωστη κόρη. Πηγαινοέρχεται για μια δίκη που ακόμη δεν έχει αρχίσει και αναμένεται να κλείσει εξωδικαστικά, αφού πλέον οι γονείς της Χριστίνας έχουν εξαντληθεί. «Μου ζητάνε πουλάκι μου εμένα αποδείξεις για τα λεφτά που ξόδεψα. Όταν έτρεχα να ξεθάψω το παιδί μου, να βρω ιατροδικαστές, να πηγαινοέρχομαι Κύπρο, είχα μυαλό να φυλάω αποδείξεις;» Αναφέρεται βεβαίως στις ειδικές αποζημιώσεις που στην έκθεση απαίτησης της αγωγής που καταχωρίστηκε το 2015 ανέρχονταν στις 40 χιλ. ευρώ, μα πρόσφατα ο κ. Καλαϊτσίδης υπέγραψε για 15 χιλ. ευρώ «να τελειώνουμε επιτέλους». Ποσό που πάλι είναι δύσκολο να αιτιολογηθεί χωρίς αποδείξεις.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο της οικογένειας αυτή τη στιγμή η υπόθεση είναι ορισμένη περί το τέλος Ιανουαρίου στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου, εκεί δηλαδή που έχει καταχωρηθεί η αγωγή, για να απαντήσει η Εισαγγελία στην πρόταση της οικογένειας για εξώδικη διευθέτηση.
Δέον να τονιστεί ότι με την αγωγή η οικογένεια αξιώνει γενικές αποζημιώσεις από την Κυπριακή Δημοκρατία, λόγω παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και/ή μη έγκαιρης διακρίβωσης και/η ελλιπούς έρευνας των αιτιών θανάτου της Χριστίνας Καλαϊτσίδου.
Συνεπώς η παρούσα έρευνα, που ολοκληρώνεται σήμερα, στόχο δεν έχει να αναδείξει μόνο τη διαχρονικότητα των εγκληματικών λαθών και των παραλείψεων της πολιτείας αλλά και να αναδείξει την ταλαιπωρία αυτής της οικογένειας που επιθυμεί να μεγαλώσει τα παιδιά στην Ελλάδα αλλά δεν έχει τους πόρους να το πράξει. Ο κ. Καλαϊτσίδης μού δείχνει σε φωτογραφία ένα ατέλειωτο σπίτι στη Βόρεια Ελλάδα. Έμεινε έτσι από τότε. «Πώς να πάρω τα τρία παιδιά, πού να τα μεγαλώσω; Με τι λεφτά;» διερωτάται ο παππούς για να συμφωνήσει η γιαγιά. Η κ. Μαρία που πότε καθαρίζει σπίτια πότε σκάλες, όσο αυτά είναι στο σχολείο, παρότι σε ηλικία σύνταξης, δεν μπορεί να βρει μόνιμη δουλειά αφού πρέπει να προσέχει και να φροντίζει τα αγόρια. Μα τα περίπου 600 ευρώ που η οικογένεια λαμβάνει συνολικά, όχι ανά παιδί, ως επίδομα ορφάνιας και τρίτεκνης, δεν αρκούν.
Πώς ζουν σήμερα
Για να επιτευχθούν όλα τα πιο πάνω, οι γονείς υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν και τον τόπο τους και τις εργασίες τους, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν εγκλωβιστεί χωρίς να μπορούν, όπως προαναφέρθηκε, να εργαστούν.
Εξώδικα
Εντούτοις μέχρι σήμερα καμία απάντηση δεν παραλήφθηκε».
Συμβιβασμός και αξιοπρέπεια
Ο κ. Καλαϊτσίδης αν είχε την ευχέρεια, αν τον βαστούσαν ακόμα τα πόδια του θα ήθελε η υπόθεση να εκδικαστεί και έτσι να ξαναζωντανέψουν όλα όσα οδήγησαν την κόρη του στον θάνατο αλλά και οι χειρισμοί μετά από αυτόν. Μα δεν αντέχει άλλο. Ας μην το εκμεταλλευτεί αυτό το κράτος, η πολιτεία, η Νομική Υπηρεσία. Ας μην σταθεί σε νομικά σημεία, σε απαιτήσεις και σε προηγούμενα δεδικασμένα. Μπορεί ένα σεβαστό ποσό να μη φέρει πίσω τη Χριστίνα μα είναι αναγκαίο για τα αξιοπρεπή γεράματα αυτών των ανθρώπων και το μεγάλωμα των εγγονιών τους που το κυπριακό σύστημα κάθε άλλο παρά έχει αγκαλιάσει. Ούτε καν από τις ΥΚΕ. «Την πρώτη χρονιά ήρθανε. Κοντά στο 2015. Μας είπανε να πάμε Λάρνακα. Πήγαμε μια φορά. Αλλάξαμε τρία λεωφορεία. Κούραση και ταλαιπωρία για τα παιδιά. Ρωτήσαμε αν έχει κάπου πιο κοντά. Από τότε δεν μας είπαν ξανά τίποτα. Μας είπαν ότι δεν δικαιούμαστε άλλη βοήθεια».
Κύριε Κληρίδη κάντε τα δέοντα» Η στασιμότητα στην εκδίκαση της αγωγής αλλά και η ταλαιπωρία των γονιών και των ορφανών της Χριστίνας οδήγησαν πρόσφατα τους κατοίκους της Κοινότητας Δερύνειας να απευθυνθούν με συλλογή υπογραφών στον γενικό εισαγγελέα. «Γνωρίζοντας ότι έχουν κάνει αγωγή απέναντι στη Δημοκρατία για τα λάθη που έχουν γίνει παρακαλούμε εσείς και η Νομική Υπηρεσία να αποζημιώσετε αυτούς τους ταλαίπωρους και χαροκαμένους γονείς, με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, ώστε στα γεράματά τους να μπορούν να μεγαλώσουν με την απαραίτητη άνεση τα καημένα αυτά ορφανά παιδάκια της άτυχης θυγατέρας τους». Οι κάτοικοι ξεκινούν την επιστολή τους «με μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό» προς τον κ. Κληρίδη «ως τον πλέον αρμόδιο για τα θέματα αποκαταστάσεως της τάξεως και της δημοκρατίας».
Όπως εξηγούν «όπως ήδη γνωρίζετε, την αληθινή αιτία του θανάτου της, την έχουν ανακαλύψει οι ίδιοι οι άτυχοι και ταλαίπωροι γονείς της, μετά την απαίτηση για εκταφή της θανούσας θυγατέρας τους. Κατόπιν επανεξέτασης της υπόθεσης, αποκαλύφθηκαν τα συγκλονιστικά αποτελέσματα για τα λανθασμένα πορίσματα του κράτους που απέκρυπταν την πραγματικότητα». Σύμφωνα με τους Δερυνειώτες που υπογράφουν την επιστολή «μετά από αυτά τα γεγονότα, γνωρίσαμε τους ταλαίπωρους και χαροκαμένους γονείς της άτυχης κοπέλας, οι οποίοι διαμένουν στην Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια, παίρνοντας την κηδεμονία και μεγαλώνοντας με ό,τι μπορούν τα τρία ανήλικα εγγόνια τους». Πολίτης Online 01/01/2020 |
|