Θέμα «ευαισθησίας» ή θέμα αρχής;

Μια νεαρή γυναίκα ξυλοφορτώνεται σε δημόσιο χώρο από τον σύντροφο της. Δύο άντρες μάρτυρες του περιστατικού, αποφασίζουν να κάνουν αυτό που επαναλαμβάνουμε σε κάθε εκπομπή, συνέδριο, συζήτηση, πολιτικό βήμα και εκστρατεία: δεν μένουν θεατές στη βία. Παρεμβαίνουν για να σταματήσουν τον θύτη και καθώς απομακρύνονται, εκείνος οδηγεί το αυτοκίνητο εναντίον τους σκοτώνοντας τον ένα. Ο Charlie Birch, 39χρονος Βρετανός τουρίστας, πατέρας τριών παιδιών, αντί να «κοιτάζει τη δουλειά του» υπερασπίστηκε μια άγνωστη γυναίκα και το πλήρωσε με τη ζωή του. Η Αστυνομία όμως δεν επέδειξε ανάλογη συναίσθηση ευθύνης, επιφυλάσσοντας ίση και όμοια μεταχείριση στον θύτη και τη νεαρή γυναίκα θύμα της βίας, εξασφαλίζοντας εντάλματα 8ήμερης κράτησης και για τους δύο (ασχέτως αν η γυναίκα αφέθηκε τελικά ελεύθερη νωρίτερα). Μετά την κατακραυγή η Αστυνομία απάντησε με ανακοίνωση ότι «έχει αποδείξει πολλές φορές ότι έχει και ευαισθησία και ανθρώπινο πρόσωπο». Και δεν αντιλέγουμε. Το θέμα όμως δεν θα έπρεπε να εναπόκειται στην προσωπική επιλογή του εκάστοτε αστυνομικού που χειρίζεται μια υπόθεση. Θα έπρεπε να είναι θέμα θεσμοθετημένων διαδικασιών και πρωτοκόλλου που να ακολουθείται για τη μεταχείριση θυμάτων βίας σε οποιανδήποτε υπόθεση. Το πώς ανταποκρίνεται η Αστυνομία, η Εισαγγελία και οι Υπηρεσίες Υγείας, θα έπρεπε να είναι θέμα ξεκάθαρων διαδικασιών και όχι να αφήνεται στο«ευαίσθητο και ανθρώπινο πρόσωπο» οποιουδήποτε φορέα. 

Δεν είναι μόνο όμως θέμα φορέων. Στην Κύπρο υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη βία και τα σεξουαλικά εγκλήματα κατά παιδιών και τα αντίστοιχα περιστατικά όταν αφορούν γυναίκες. Για τα παιδιά είμαστε κάθετοι και απόλυτοι –και πολύ καλά κάνουμε φυσικά– επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή ως κοινωνία. Φερόμαστε όμως σαν να παρεμβάλλονται διάφορα «αλλά» και «μήπως» στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση, τα οποία καθιστούν τη βία λιγότερο απαράδεκτη. Η μηδενική ανοχή μας όμως δεν θα έπρεπε να εξαρτάται από τη χρονολογία γεννήσεως του θύματος. Και ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τους θεσμούς. Η κυπριακή Πολιτεία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη βία κατά των γυναικών σαν να μην έχει… πολυπειστεί για την ανάγκη εφαρμογής ολοκληρωμένων πολιτικών. Κι η νέα τραγική υπόθεση είναι άλλη μια απόδειξη ότι το κράτος μένει στις διακηρύξεις, αλλά επί της ουσίας υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που το πληρώνουν άνθρωποι με τη ζωή τους, συνήθως γυναίκες που κακοποιούνται μέχρι θανάτου και καταχωρούνται απλά στη συλλογική συνείδηση ως θύματα ενός «εγκλήματος πάθους».

Philenews

30/06/2018